Bir masal çocukluk zamanlarından Geçmişe vurulmuş nişan kalacak. Dalgaların savruk limanlarından Fenerleri sönmüş umman kalacak. . Kar olup rüzgârın estiği...

Bıraksalar şiir yazacaktım, Biraz gül koklayacaktım Bülbülden gizli... . Biraz renk toplayacaktım Tuvale sığmayan mavi, beyaz... . Ama bu yaz...

Hey be! Öğlesine, akşamına ümit ektiğim, göğsünde nefesimi çoğalttığım, erken günün soğuğunda unuttuğum gün tarlaları... . Hey be! Sesimden diri...

Ayaklarını yakmayan Bir dünyaya soğuduğunda güneş Başladı insanın yolculuğu Kimi yürüdü dağ sırtlarına Kimi sığındı kuytu yerlere Birilerine kaldı sulak...

Aslında ağız alışkanlığı benimkisi Biraz bencillik, biraz yarenlik Kavgam kendimle, Bakmayın siz benim öyle söylediğime; Ağız dalaşını kendisiyle yapanlardanım... Ağız...

Ne çok unutulur taze günün öncesi; Daha da çok unutulur ondan öncesi. Sahi neydi konu? . Hatırladım! Asi gönlümün ormanında...

Anlaşılmaz bir iniltiydi harfler, Küçük bir nidaydılar tek başlarına… Birleşir kendi aralarında Sessizliğin ölümsüzlüğünde Yazılırdılar mezar taşlarına… . El ele...

Onlar gökyüzüne çakılmış Çivi başıydılar Oysa bir gün kayıp gidecek Birer göktaşıydılar… . Dindirilmez acılara son versin diye Yalvarırken tanrıya...

Seninle sürerken hayat toprakta… Toprak, üzerinde oynayan çocukların, umutlarıyla birlikte tonlarca ağır tankların sürünen ayağında ezilmesine boyun eğdi… Topraktan taze...

Seninle başladı dönmeye dünya, Sen varsın diye açtı ve soldu kına çiçeği. Seninle doğdu bebek, ağladı, güldü; Işık verdi karanlıklarda...