karıncalar da ağlar anne
minik yürekleri ırak ellerde
ayaz, kimsesiz karanlık sokaklarda
yüreklerini sızlatırken fabrika sirenleri
nasırlı elleri, ayak tabanları patlamış
kan revan içinde
yorgansız, yastıksız, soluksuz bırakılan gecelerde
balıklarda ağlar anne
sessizce
etrafları sularla kaplı ve anlamasınlar diye
göstermeden, duyurmadan
ve yüzüne vurmadan kimsenin
kalabalıklar içinde yapayalnız
ağlarlar
gizleyerek gözyaşlarını engin sularda
ardına gömerler göz damlacıklarını vurdumduymaz dalgaların
.
güvercinler de ağlar anne
sevdiklerini bir bir alınca kör kurşunlar
yitirdiklerinde yaşamlarının gül bahçelerini
rengi koyu mavi diyarlar
başlayınca kararmaya
ve paslanmaya terk edildiğinde yürekler
Özgür Metin Demirel