Onun için açarken karanfiller
Neden solmuştu
Ellerine almadan daha…
Afacan değildiler
Yıldızlara tırmanan
Komşu çocuğu gibi,
Kendisi kadar sessiz ve sefil
Ve ilgisizdiler
Güneşli bir sabaha…
.
Bahçelerde
Bin bir rengin ahengiyle açardı
Boy boy, sıra sıra
Bir şiirin mısraları çiçekler.
Şimdi çöl rüzgârında
Mecnun saçı kadar darmadağın
Şaşkın ve gafildiler…
.
Bir dize olmadan daha
Vebali çöl rüzgârının boynunda,
Çalındı çiçekler topraklarından
Şiirsiz büyüdü çocuklar
Hüzünlerin koynunda…
Osman Aktaş/Sensiz Yalnızdılar